Zweet en tranen op pas

Wat een mooie klim hebben we gekozen om de Pyreneeën te slechten. Mooi, rustig en niet te steil. 27 kilometer bergop genieten in schitterend weer. Gelukkig is de pas open. En dan komen onverwacht de emoties. Het zweet van de inspanning vermengt zich met tranen die samen op het asfalt druppelen. Zweet en tranen.

Wat gebeurt er? Ik heb meestal een liedje in mijn hoofd dat ik neurie of zing. Het komt vast door het klimmen en ineens nestelt You raise me up in mijn hoofd, een lied dat onlangs een bijzondere betekenis heeft gekregen. Het is vorig jaar augustus gespeeld bij de begrafenis van mijn schoonmoeder Anneke en via het lied komen mijn gedachten tijdens het rijzen op de berg ineens intens bij haar.

Ineens heb ik het visioen dat Anneke de bergketen symboliseert, nee dat ze berg is. Zij wil dat ik die berg op rijd, zoals ze altijd stimuleert om te doen waarvoor je talent hebt. "You raise me up" gaat door mijn hoofd. Anneke, jij laat mij naar deze hoogte klimmen. "So I can stand on mountains." En zo voelt het echt. Dan vermengt het zweet zich met tranen die op het asfalt vallen. Van inspanning en van emotie.

Het lied is geschreven door een Noorse groep voor de begrafenis van de moeder van de zanger. Josh Groban maakte er een hit van. Deze muziek kwam in de laatste maanden in Anneke's leven. Ze leerde in no time de tekst uit haar hoofd. Vlak voor haar dood zongen we het met zijn allen. In de kerk ook. Er is een christelijke tintje aan, dat you God zou zijn die van alles doet. De tekstschrijver doelt dus op zijn moeder: "I am strong when I am on your shoulders."

Op de mooie klim tussen de groene weides, de witte sneeuwvelden en de diepblauwe meertjes zie ik Anneke op de screensaver van mijn telefoon die ik laat oplichten. Ik ben sterk want ik sta op jouw schouders en fiets naar boven alsof het geen moeite kost. "You raise me up to more than I can be."

Boven. "Dank Anneke", zeg ik hardop. "Ik weet niet waar je bent, maar als je in de hemel bent en de hemel is hierboven, dan ben ik nu even twee kilometer dichter bij je." Ik laat sneeuw, bergen en  blauwe lucht op me inwerken. Mooi hoe intensief fietsen dit soort emoties los maakt. Een schreeuw wekt me op uit mijn droom. "Marc." Broer Frank heeft de Col du Pourtalet ook geslecht. We zijn nu samen op het dak van de tocht.

Koffie en broodjes en hup naar beneden. España hier zijn we.

Vandaag ruim 105 km ruim over de helft.