Vleugje Mediterranee

De Pyreneeën liggen achter ons, nu krijgen we een beetje Middellandse Zee gevoel over ons. Hier stroomt het water naar die zee en stromen de invloeden van die zee het land binnen. Het wit van de meidoorn is weg, er bloeien gele bremstruiken in de berm. Er staan al hier en daar wat olijven op akkers en hé zie ik daar cypressen.

Het land hier ook erg leeg, nog veel leger dan in Frankrijk. De meeste wegen zijn verlaten, ik vraag me nog vaker af waarom de wegen er überhaupt lopen. Rivieren en stuwmeren zijn er volop. De kleur van het water is fraai turkoois, teken dat ze veel smeltwater uit de bergen afvoeren. Kortom weer veel te beleven onderweg in een voor mij nieuw deel van Spanje: de autonome regio Aragon. En dat bij een temperatuur die de 30 graden aantikt. Caliente, zeggen ook de Spanjaarden.

De eerste dag Spanje is ook handig om te kijken welke route we precies gaan volgen. Veel apps, zoals mymaps en google sturen hier de fietsers te vaak letterlijk het bos in. Staat er een mooi lijntje dat een rustige weg belooft die bovendien korter is. Helaas verandert het wegdek te vaak in een blubberpoel waarmee zelfs een mountainbiker nog moeite heeft.

"Daar zit ik niet op te wachten", zegt Frank. En ik sluit me erbij aan. We besluiten alleen wegen te volgen die op de Michelinkaart staat, ongeacht de kleur, maar het liefst wit natuurlijk. Een stukje rode weg, het is niet anders. En dat pakt op de eerste volledige dag in Spanje wonderwel goed uit. Eerst door de uitlopers van de Pyreneeën en daarna plotsklaps in een vlakte rond etappeplaats Ejea de los Caballeros. Zelfs het stukje rode weg is genieten.

In dat plaatsje Ejea is het via internet heel moeilijk om een hotel te boeken dus daarom gaan soigneurs Carla en Leny een hotel zoeken. Ze komen van de koude kermis thuis. In dat dorp (bijna 20 duizend inwoners) is een decreet aangenomen, vertellen de twee, dat het verbiedt dat honden terecht kunnen in een hotel. Carla: "De vriendelijke uitbater van een hotel vond het heel erg om ons te moeten wegsturen, want ze had ons graag gehad als gasten."

Het probleempje is spoedig opgelost. Een tiental kilometer verderop is een camping en daar mogen wel honden. De plaats voor een nacht is zo'n gezellige trekkershut, de laatste voor deze zondagavond. Het is best druk hier. Het zoeken van accommodatie voor de komende nachten blijft problematisch. Veel hotels en appartementen willen geen honden. Het is dus elke avond zoeken en zoeken.

De fietsers hebben geen zin om na de tocht van 120 kilometer naar de camping te fietsen, dus gaan Carla en Leny gezellig wat drinken in de stad en zo reizen de fietsers per auto naar de camping. Het fietsrek komt van pas. De volgende ochtend gaat de karavaan weer per auto naar hetzelfde café om te ontbijten. En krijgt de fietstocht zijn vervolg. Frank: "Dat is de ongeschreven regel, we doen niets per bus, trein, boot of auto. De hele route gaat op twee wielen. Alleen zo'n onhandige omweg dat mag gewoon."

Ik baal ervan dat er in deze regio zo moeilijk wordt gedaan met honden. "Je kunt je dit toch niet voorstellen, maar we moeten het ermee doen, anders word ik maar chagrijnig." Een brief naar de gemeenteraad heeft niet zoveel zin, oordeel ik. Arme Miro.,

Vandaag 118 kilometer, ongeveer 60 procent zit erop.