Vertrek langs memory lane
Op de kop af bijna tien jaar geleden begon ik aan een bijna idiote fietstocht naar de Noordkaap. Nu is het gevoel weer hetzelfde. Weer een grote tocht, weer een verre bestemming, weer de vraag waarom moet je dat nog doen? Bijna zeventig, de geraniums lonken. "Succes, fijne tocht", klonk het uit de kelen van het uitzwaaicomité dat klaar stond in Eindhoven bij het fietscafé de Cykliest.
De tocht gaat deze keer naar zuid-Portugal. Op Goede Vrijdag gingen de wielen weer draaien voor deze monstertocht, niet met een start in Amsterdam, maar in het Brabantse, mijn geboorteprovincie. Ik doe de fietstocht dit keer niet alleen, mijn jongste broer Frank (hij woont in Boxtel) fietst mee naar Portugal.
Daardoor was de aftrap van de Portugaltocht ook een reisje langs
Memory Lane. Ik heb ook in Boxtel gewoond en ik ging voor vertrek even kijken
in het Dianabos. En bij de pauze in Eindhoven reden we langs het huis aan de
Piuslaan waar ik ben geboren, bijna 69 jaar geleden.
In Eindhoven had Frank mensen opgetrommeld om ons bij fietscafé
de Cyklist (schitterende plek) uit te zwaaien. Oud-collega's, familie, het was
zowaar druk. Ik wist alleen Tim te strikken om te zwaaien. De eerste kilometers
naar Eindhoven gingen gesmeerd, want Frank had vrienden met elektrische fietsen
gecharterd die ons tot Eindhoven uit de wind zouden houden.
In Eindhoven was nicht Julia uit Amsterdam gekomen. Zij zou ons uit de wind houden tot Maastricht. Dus zo werd dag één een gemakkelijke tocht, voornamelijk over het schitterende fietspad langs de Zuid-Willemsvaart in Vlaanderen. En die hulp was hard nodig om te helpen bij het bedwingen van de wind. De weg was rustig geen auto's en redelijk recht op het doel af.
In Maastricht haakte
Julia af, Frank en ik moesten daarna door het heuvelland nog 20 km verder naar
ons eerste verblijf. En daar blijkt hoe goed we alles hebben georganiseerd.
Want Franks vrouw Leny rijdt de auto over naar Portugal. Frank en Leny hebben
daar een huis. Ze vindt het leuk om ons te begeleiden en regelt elke avond de
logies, deze keer in camping Mooi Limburg in de Voerstreek een paar kilometer
België in. En om het verhaal compleet te maken, mijn tweelingzus Carla vindt het
fantastisch om dit mee te beleven. En zij kiest de accommodaties uit. En zo gaan we de komende vier weken verder.
De dames in de auto, de heren op de fiets. O ja, er gaat ook hond Miro mee. Die zit ook in de auto.
De kop is eraf. Ruim 120 km van Boxtel, de eerste 5 procent maar Portugal zit al in de pocket. Het weer viel niet eens tegen, geen regen en ook niet erg koud, ongeveer 6 graden bij vertrek en als de zon schijnt soms 14. En die wind. Nou ja ook daar doe je weinig aan. Gewoon doortrappen.
