Schitterend slot na windfestijn

Gelukkig. Het eind van de tocht door de oersaaie graanschuur en windfarm van Frankrijk laat al het chagrijn verdwijnen. Een prachtig fietspad langs meren die deel uitmaken van de Grand Lacs de Seine maakt alles goed. Er is veel bos en de wind gaat ook nog eens liggen. Daarvoor zit je op de fiets. Zelden zo lang door de wind moeten beuken. Maar als de wielen stoppen met draaien is alles weer in orde.

De tocht van de dag ervoor had al een winderig slot en dat blijkt de voorbode voor wat er vandaag op het programma staat. De stukjes naar het zuidwesten laten hooguit 12 kilometer per uur toe. We schatten 4 tot 5 uit het zuidwesten met vlagen tot 8. Elk dorpje is een welkome windbreker, elk boom wordt met gejuich begroet. Even een momentje van rust voor de benen.

Praten lukt niet goed. De wind maakt zoveel lawaai dat het moeilijk is om je verstaanbaar te maken, en Frank is aan een oor doof. Zingen, liever neuriën dan maar. Boudewijn de Groot: Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant. Beetje ouderwets, Bicycle Race van Queen dan maar. Of mijmeren over hoe je beste tegen de wind kunt fietsen. Uiteraard kop-over-kop. Steeds rijdt er een voorop en de andere erachter. Het klinkt simpel, maar om er echt profijt van te hebben, komt nog een boel kijken.

De theorie zegt dat nummer twee 15 tot 30 procent energie bespaart. Dat scheelt een slok op een borrel, maar de uitvoering moet goed zijn. Rijder twee moet zijn plek zorgvuldig kiezen en dat luistert nauw. Ook moet nummer 2 zo dicht mogelijk op nummer 1 rijden, dus opletten is het devies. Nummer 1 moet zo rijden dat er plaats is voor nummer 2 uit de wind. En je neus klaren moet je doen als je achterop rijdt. De wind komt zelden recht van voren, altijd van opzij. De twee rijders fietsen schuin achter elkaar, zelden echt achter elkaar.

Dit soort bespiegelingen schieten door het hoofd. Ik heb misschien weer een artikel voor een leuk blad, denk ik. Het doodt ook de tijd, he alweer een kilometer, voorbij. Daar kruipt mijn broer weer naar voren. Ik kan weer even rusten, voor zover dat lukt. Frank geniet van de stukjes achter de rug van de ander. "Als ik klaar ben met voorop rijden, dan is mijn hartslag 135 en na het minuutje relatieve rust is het weer 110." Ik sluit me hierbij aan, zei het wat minder wetenschappelijk.

Jammer dat het zo waait op dit bijna boomloze deel van Frankrijk. Dan heeft de wind echt vrij spel. En de windmolenbouwers weten het ook. Het hele gebied staat vol met kleine draaiende energiecentrales. Kennelijk waait het wel vaker hier. En wat staan er veel stil. Waarom? Verder is er feitelijk niks te zien behalve de leegte en zo nu en dan wat vakwerkhuisjes.

Het einde maakt dus veel goed. Ineens ander groen dan tarwe en koolzaad. Het gebied van de meren is erg jong. Helemaal door de mens gemaakt om water tegen te houden dat anders naar de hoofdstad Parijs zou stromen. Ze moeten voorkomen dat de Parijzenaren natte voeten krijgen. Er lopen fietspaden langs. En er is groen. De laatste 20 kilometer schieten voorbij. Zoals altijd is er weer een mooie pleisterplaats. Een bungalow met uitzicht op het meer.

Vandaag 102 km. Best al ver, bijna 200 kilometer ten zuidoosten van Parijs. Ik denk ongeveer op een vijfde in de pocket.