Pyreneeën in vizier

Veel mooier op de fiets dan vandaag kan het niet worden. Frankrijk is bijna klaar, Spanje komt eraan. Nog een bergketen en het einddoel komt ineens veel dichterbij. Wanneer is de imposante bergrug vandaag te zien op de laatste volledige etappe door Frankrijk. Verrassend snel. Op een topje vijf kilometer na de start laten de besneeuwde top zich al zien. Vaag ver in de ochtendnevel. Op het einde van de tocht in Pau kunnen we ze bijna aanraken.

Ik realiseer me hoe bijzonder het is dat we hier al in april zijn. Hoogzomer is de meeste sneeuw in de bergen wel weg, nu zijn alle toppen mooi wit bepoederd. En de zon zet de toppen elk afzonderlijk in het zonnetje. Weer een klimmetje, weer zijn de bergen weer iets dichterbij. We rijden er niet recht op, want we volgen een zuidwestelijke route. We sluipen naar de sneeuw.Het is werkelijk iets imposants waarop we aan koersen. Veel indrukwekkender dan de Alpen. Overal in het zuiden zie je de bergketen, wat moet die muur van gesteente vroeger ontzag hebben ingeboezemd. En wat zijn de mensen hier met een raam op het zuiden gelukkig met schitterende panorama.

Frank: "Het was bijzonder mooi. Het heeft iets imponerend. Ik had het gevoel dat ze me bang willen maken. Ik moet er zaterdag immers doorheen. Maar dat bang maken lukt niet hoor Ik kom erover." Carla die de tocht met de auto maakt: "Het lijkt wel alsof je een film binnenrijdt. Ik had nog nooit zoiets gezien met de zon, het licht en de sneeuw. Ik wist niet wat ik zag. Wouw, zoiets heb ik nog nooit gezien."

En de dag is om meer redenen heel mooi. Vanaf begin tot eind was het zonnig, de temperatuur liep op tot 24 graden. In de ochtend is het nog lange broek, lange mouwen maar die gaan snel uit. We fietsen zomers rond. En om het succesverhaal compleet te maken, de wind geeft ons steeds een duwtje. Genieten.

Alles is mooi, en dan maakt het niet uit hoe zwaar het fietsen is. En zwaar dat was het. Uit de Pyreneeën komen eindeloos veel beken die naar het noorden stromen. Omdat de route naar het westen gaat, is het heuvel op, heuvel af. Ik wil tellen, maar raak al snel de tel kwijt, zoveel zijn het er. Ook was Pau iets verder dan we willen dus het aantal kilometers loopt behoorlijk op. Maar steeds die blik op die bergen die langzaam naderen, wat maakt het uit.

Naast de bergpracht is er ook een cartografisch hoogtepunt. We fietsen van het oostelijk naar het westelijk halfrond, we passeren de nulmeridiaan (ja, die van Greenwich). In Londen hebben ze er een heus museum mee gevuld, hier langs de D943 in het departement Gers staat helemaal niets dat deze belangrijke lijn markeert. Het gevoel is er niet minder om. Zo vaak fiets je niet over de nulmeridiaan, voor zover ik weet is, het voor mij de eerste keer, zeker als onderdeel van een lange tocht uit Amsterdam.

Vandaag 142 kilometer, tikkeltje ver maar op de dag van de mooiste tochten ooit, maakt dan niet uit. Morgen rust. Zaterdag de bergen over.