Ontroerend onthaal

De laatste meters van de monstertocht gaan bergafwaarts. Ik rijd naast mijn broer. Gejoel, applaus, vreugdekreten. We zijn er. De broederqueeste op twee keer twee wielen is tot een goed einde gebracht. Met de nodige hobbels, maar vrolijk doorfietsend zijn we in zuid-Portugal aangekomen. De wielen hebben over ruim 2700 kilometer asfalt gerold. Zucht.

Frank heeft de aankomst doorgegeven aan de Nederlandse kennissen die in Ourique wonen. Het lijkt op een Brabantse kolonie. Te veel om op te noemen. Iedereen omhelst me, ik schud handen met onbekenden. Er zijn zelfs Portugese vrienden van Frank komen opdagen bij de kiosk in het mooie dorpje waar Frank woont. Wat een happening.

De dag is top net als alle andere op het Iberisch schiereiland. Een mooie ochtend, niet eens erg fris, zodat ik in zomertenue op de fiets spring voor de laatste kilometers. Ik verbaas me steeds over de enorme boomgaarden die hier zijn. Boerderijen zijn er niet. Ongerepte natuur lijkt er niet te zijn. En dan is er de brug over de Rio Guadiana, een van de grotere rivieren van het schiereiland, die hier door een fraaie vallei stroomt.

De autoweg gaat er hoog over heen. Beneden ligt een ongebruikt spoorwegviaduct dat meteen Kuifje-herinneringen oproept. De dag kan niet meer stuk, maar dat is eigenlijk al onmogelijk. Het is volop genieten. De rode wegen in dit deel van de wereld fietsen wat onplezierig, dus we nemen een omweg over kleinere asfaltlinten naar het einddoel. Ach, die paar kilometers kunnen er nog wel bij.

Morgen een uitgebreider verslag en een terugblik op de queeste.

Vandaag 113 kilometer, het is goed zo.