Mystery guest

De karavaan naar Portugal bestaat uit twee fietsers en twee soigneurs die per auto reizen en de mannen bij staan. Maar er is een vijfde compagnon op weg naar het zuiden. Hond Miro van Frank en Leny houdt de vrouwen gezelschap in de auto. Wat vindt de hond van het trage tempo zuid? Op deze rustdag in Pau is er tijd om Miro aan het woord te laten.

"Ik vind het allemaal prima zo", zegt Miro. Frank treedt op als hondenfluisteraar om de signalen van Miro verstaanbaar en begrijpelijk te maken. "Meestal scheuren mijn bazen in twee of tweeënhalf dag naar Portugal. Dan mag ik onderweg een paar keer uit de auto, maar dit is veel relaxter. Je ziet eens wat anders onderweg. En als de jongens fietsen dan hebben de meiden alle tijd om uitgebreid met me te wandelen. Elke dag anders."

Wel heeft-ie moeite met de beperkte plek in de auto. Normaal is er achter voldoende ruimte om lekker te liggen. "Nu niet", zegt Miro duidelijk. "Wat een troep er mee moet. Marc, die ene uit Amsterdam, heeft al drie tassen in de auto liggen. Geen flauw benul wat-ie mee sleept. En Frank heeft er ook de nodige spullen ingezet. En dan niet te vergeten alle tassen en tasjes die de vrouwen vervoeren en al het eten dat mee moet. Nee het is te vol."

Waar zit of je lig dan?
De eerste twee dagen lag ik in een hoekje ergens achterin, maar dat was erg klein. Ik probeerde op mijn manier te protesteren. Dat lukte. Nu zit ik voorin bij Carla. Dat is wel zo gezellig. Dan leg ik mijn snuit op haar knieën en krijg ik voortdurend aandacht. Ik kwijl een beetje en maak Carla's kleren vies. En ze zit onder de haren als ze uit de auto stapt. Ik ben blij dat ze sinds kort een handdoek over haar kleren legt. Ik kan nu veel rustiger kwijl laten lopen en haren verliezen. Van Leny moet ik het tijdens het autorijden niet hebben, want zij stuurt de hele tijd."

Hoe is de sfeer in de auto?
Goed, ik bemoei me er zo weinig mogelijk mee. Ik merk dat ze het soms best moeilijk hebben met de route. Je kunt de kaart bestuderen, de richtingsaanwijzingsborden lezen, de TomTom gebruiken of kijken op een routeplanner van de telefoon. Ze doen het alle vier. Dan zegt de routeplanner naar links, het bord naar rechts en de kaart wil dat ze rechtdoor gaan. Dat gaat niet goed, maar ze zijn elke dag ruim voor de jongens binnen hoor. We gaan soms weleens over hele kleine weggetjes. Dat vind ik wel leuk, snelwegen zijn zo saai. Ze slaan zich er kranig door heen. "

En de mannen?
"Die vertrekken na het ontbijt en dan zie ik ze de hele dag niet meer. Waarom ze per se willen fietsen dat snap ik niet. Soms regent en waait het. En dan gaan ze toch domweg op pad. Ze moeten het zelf weten, ik zit hoog en droog in de auto. De vrouwen krijgen wel veel berichtjes over hoe het gaat en hoe laat ze denken aan te komen. Wel vind ik het lastig als Frank 's morgens vertrekt. Dan zie ik een van mijn baasjes de hele dag niet meer. Maar de vrouwen zijn aardig, het is goed zo. De andere man die meefietst die ken ik niet zo goed. Hij is altijd iets minder moe bij aankomst. Ik geloof dat Frank het best zwaar heeft, maar hij houdt zich kranig. Na het fietsen neemt hij altijd wat tijd om met me te gaan wandelen."

Wat valt verder op onder weg?
"Nou iedereen denkt dat die vrouwen een luxe luizenleventje hebben als soigneurs. Helemaal fout. De mannen gaan lekker fietsen en zij moeten dat het huis opruimen. De spullen moeten in de auto, dat is passen en meten. En dan gaan ze meestal een lange wandeling met me maken. Over het rijden heb ik het gehad. Soms doen we een uitstapje, zoals naar de glazen kist van Bernadette, weet je wel het meisje van Lourdes. En dan doen ze onderweg ook nog boodschappen. Dat is niet zo fijn, want dan moet ik in de auto blijven. Ik mag niet mee naar binnen. En dan vergeet ik bijna het koken en afwassen. O ja, ik had heel graag naar Lourdes gewild, maar dat is voor honden verboden. Balen. "

Nog meer stress?
"Ja het boeken van een onderkomen voor de komende nacht. In veel hotels en appartementen ben ik helaas niet welkom. Of ze moeten een boel geld betalen voor de extra schoonmaak, terwijl ik een hele propere hond ben, maar alla. Als ze zoeken dan gaat het steeds ook over mij, terwijl ik geen eisen stel, ik slaap overal, maak je je daarover maar niet druk."

Nog twee weken zo verder. Houd je het vol?
"Als hond heb je sowieso niet veel in te brengen. Mijn baasjes zorgen goed voor me, Carla doet heel lief en de tweede fietser, ik begrijp een kattenman want zijn man heeft een kat, gedoogt me. In het begin sprak hij me weleens aan met kortweg hond. Ik was blij dat Frank toen krachtig ingreep. Ik heet Miro, ik blaf toch ook niet mens naar hem, maar noem hem altijd Marc. We gaan er wel komen, alles in goede orde."