Vertrek langs Memory Lane

Op de kop af bijna tien jaar geleden begon ik aan een bijna idiote fietstocht naar de Noordkaap. Nu is het gevoel weer hetzelfde. Weer een grote tocht, weer een verre bestemming, weer de vraag: moet dan nou? Bijna zeventig, de geraniums lonken. Nee dus: "Succes, fijne tocht", klinkt het uit de kelen van het uitzwaaicomité dat naar het fietscafé de Cykliest is gekomen.

De tocht gaat deze keer naar zuid-Portugal. Op Goede Vrijdag gaan de wielen weer draaien voor deze monstertocht, niet met een start in Amsterdam, maar in het Brabantse, mijn geboorteprovincie. Ik doe de fietstocht dit keer niet alleen, mijn jongste broer Frank (hij woont in Boxtel) fietst mee naar Portugal.

Daardoor is de aftrap van de Portugaltocht ook een reisje langs Memory Lane. Ik heb ook in Boxtel gewoond en ik ga voor vertrek even kijken in het Dianabos. En vlak na de pauze in Eindhoven rijden we langs het huis aan de Piuslaan waar ik ben geboren, bijna 69 jaar geleden.

In Eindhoven heeft Frank mensen opgetrommeld om ons bij fietscafé de Cyklist (schitterende plek) uit te zwaaien. Oud-collega's, familie, het is zowaar druk. Ik weet alleen Tim te strikken om te zwaaien. De eerste kilometers naar Eindhoven gaan gesmeerd, want Frank heeft vrienden met elektrische fietsen gecharterd die ons tot Eindhoven uit de wind zullen houden.

In Eindhoven is nicht Julia uit Amsterdam aangeschoven. Zij zal ons uit de wind houden tot Maastricht. Dus zo wordt dag één een gemakkelijke tocht, voornamelijk over het schitterende fietspad langs de Zuid-Willemsvaart in Vlaanderen. En die hulp is hard nodig om te helpen bij het bedwingen van de wind. De weg is rustig geen auto's en gaat redelijk recht op het doel af, dat heb je met kanalen.

In Maastricht haakt Julia af, Frank en ik moeten daarna door het heuvelland nog 20 km verder naar ons eerste verblijf. En daar blijkt hoe goed we alles hebben georganiseerd. Want Franks vrouw Leny rijdt de auto over naar Portugal. Ze vindt het leuk om ons te begeleiden en regelt elke avond de logies, deze keer in camping Mooi Limburg in de Voerstreek een paar kilometer België in. En om het verhaal compleet te maken, mijn tweelingzus Carla vindt het fantastisch om dit mee te beleven. En zij kiest de accommodaties uit. En zo gaan we de komende vier weken verder. De dames in de auto, de heren op de fiets. O ja, er gaat ook hond Miro mee. Die zit ook in de auto.

De kop is eraf. Ruim 120 km van Boxtel, de eerste 5 procent maar Portugal zit al in de pocket. Het weer viel niet eens tegen, geen regen en ook niet erg koud, ongeveer 6 graden bij vertrek en als de zon schijnt soms 14. En die wind. Nou ja ook daar doe je weinig aan. Gewoon doortrappen.