Een teken van hoop

Eindelijk, na zeven dagen ploeteren door weer en wind staat er een hoopvol teken aan de hemel. Boven een foeilelijk winkelcentrum in de Bourgondische dorpje Tonnerre toont zich een prachtige regenboog, Een dubbele zelfs. Een bijbels teken dat het land niet meer zal overstromen. Ik vul dan maar even in dat het stopt met regenen.

En inderdaad de voorspelling zeggen dat de hemelsluizen in ieder geval voor een paar dagen dicht gaan. Dat maakt het fietsen toch een stuk plezieriger. De wind is niet helemaal weg, maar dat gaat ook goed komen. De temperatuur kruipt tot ver boven de twintig graden. Heerlijk.

En het is een bijzondere fietsdag in Frankrijk. Voor het eerst sinds we in dit land zijn, is er een café open, met de fantastische naam Auberge sans nom. Frank: "Ik zag dat Marc helemaal gelukkig was. Hij overlegt dan niet, zet de fiets tegen de gevel en stapt naar binnen. Koffie. En lekker dat ie is."

Het routeboekje doet even niet mee. Er zijn niet altijd goede logies in de etappeplaatsen, zeker als ook de hond mee naar binnen moet. En om domweg terug te fietsen naar de route is te simpel. We stippelen zelf wat uit, waarbij we zoveel mogelijk door bos willen fietsen. Het stik van de D-wegen keuze volop en soms lukt het. Voor de koffieplaats Chaoerce 10 kilometer bos. En een kasteel, kortom vorstelijk fietsen op de grens van de Grand Est en Bourgondië. Heerlijk.

En koffiedrinken is behalve koffie ook leuk voor de contacten. Er stappen drie vrouwen binnen die ook koffie willen. Hollanders. Een vrouw die in de Morvan woont met een vriendin en een schoondochter. Ze zijn op weg naar Nederland. Als de dames horen dat we ook uit Nederland komen de bekende vragen. "Zijn jullie helemaal uit Nederland komen fietsen?" De o en a's zijn niet van de lucht. "Naar Portugal?!" Ze kunnen het niet geloven.

En zo ontspint zich in het leuke café een levendig gesprek. Frank weet veel over de Morvan en babbelt er lustig op los over de Mont Beuvray, een Keltisch dorp, waar hij met jongeren van zijn werk is geweest. De dame uit Morvan, hoe ze heet weten we niet, werkt daar als gids. Kortom gezellig. Als we verder fietsen, eten ze een broodje op een bankje en geven ze ons een welgemeend applaus

Dat is nodig. De bossen verdwijnen en de eindeloze graanvelden domineren weer de horizon. Dan blijkt dat de wind nog steeds een partijtje mee blaast. Kop-over-kop lukt niet zo goed op het heuvelachtige tracé, omdat er een groot verschil is in het tempo bergop. Het beste ervan maken en dan is de tweede rustplaats Tonnerre bereikt. Weer koffie, weer een gesprek in de kroeg met een Fransman die trots vertelt over een mooie attractie in het dorp de Fosse Dionne.

Dit is ook leuk aan fietsen, je komt ergens en iemand wijst je op dit bijzondere geologische fenomeen, een karstbron, een plek waar water uit het gebergte met geweld naar buiten komt en in een bassin stroomt dat vervolgens overloopt. Frank gelooft het wel en ik wandel de 300 meter naar de plek waar vroeger een wasplaats was. Bijzonder.

Dan is er nog de laatste deel van de etappe. Telefoon van de soigneurs. Het gaat fout met de booking in Nitry en of we nog wat extra boodschapjes kunnen doen. Het begeleidingsteam lost het huisvestingsprobleem voortreffelijk op, wij gaan op de weiland-winkel van het dorp af. En daar is de regenboog. Er zit ook een zwerver die een liedje speelt. Frank geeft een euro. "Ik was moe, wilde geen praatje, maar ik dacht ik tien 'ik zit er doorheen, en hij heeft vannacht geen plek om te slapen'. Niet zeuren dus. Geven die euro."

Met de regenboog op de achtergrond is het laatste stukje een fluitje van een cent. Het is wat later op de middag. De wind is gaan liggen en de pleisterplaats is weer op-en-top.

Vandaag 90 kilometer erbij Het schiet op.