Don Quichot
Het is goed dat de historische romanfiguur Don Quichot van Cervantes niet meer ronddoolt in de Spaanse hooglanden. Er zijn nu veel te veel molens om tegen te vechten. Moderne wel te verstaan. Ik heb nog nooit zoveel windmolens bij elkaar gezien op de fantastische fietstocht door noordwest-Spanje.
De ridder Don Quichot, die verstikt is geraakt in zijn eigen waanideeën, wil goed doen en trekt ten strijde tegen windmolens die hij aanziet voor reuzen. Die wil hij een kopje kleiner maken om goed te doen en zo in de gunst te komen van zijn grote liefde: de denkbeeldige wonderschone Dulcinea. Dit verhaal spookt door mijn hoofd als ik al die moderne windmolens zie die hier staan.
Ik fiets door de autonome regio Navarra, de koploper in Spanje bij het opwekken van schone energie. Ook in de naburige regio's Castilla y Leon en Arragon wentelen die wieken dat het een lust is. Op bergketens, aan de rand van steile kliffen, zomaar ergens in een weiland. Zou hier ook zo'n discussie zijn over de landschapsontsiering van de enorme stalen gevaartes. Ik vind het debat daarover nonsens.
We willen toch schone energie? Daar horen molens bij. Alsof die intensieve veehouderij stallen die je hier ook ziet en ruikt, zo fijn zijn. Daar brengen bovendien dieren hun tijd door onder ellendige omstandigheden. Je ziet nauwelijks dieren buiten. Alleen veevervoer dat behalve stinkt naar diesel ook de geur naar dood en dierenleed verspreidt.
De windmolens verraden dat het in dit gebied hard kan waaien en dat doet het ook. Het eerste stuk van vandaag, dat voert door een Nederlands aandoende vlakte, staat de wind lekker tegen. "Net Nederland in een bedje van bergen", zegt Leny de chauffeur van de volgauto poëtisch en zo is het. De dag is lang dus is de locomotief-wagon formule het devies voor de ochtend. Ik houd Frank uit de wind en trap lekker ontspannen door tegen de wind. Als ik iets geleerd heb van deze tocht, is dat het eigenlijk reuze meevalt om tegen de wind te toeren.
Dit vlakke stuk eindigt bij de brug over de Ebro, een van Spanjes grote rivieren die naar de Middellandse Zee stroomt. Op een terras bij het werkelijk schitterende Plaza Mayor van Tuvela bespreken we de verdere route. Een aardige, oudere man die zes woorden Engels spreekt, bemoeit zich ermee. Richting Soria neem de Via Verde Tarazonica over een opgeheven spoortracé naar Tarazona, is zijn advies. Veel leuker dan de gewone weg. Dat blijkt, wat vind ik spoorwegfietsen toch leuk. Oude stationnetjes (vaak een bouwval) perrons, veel is er nog. De route van 21 kilometer ligt er al sinds 2000. Halverwege zitten ooievaars. Raar eigenlijk dat dit soort routes moeilijk te vinden zijn. Geen bordjes. Vriendelijke dorpsbewoners moeten je er op wijzen, ook leuk.
Daarna is de keuze lastig. Er is maar een weg verder naar Soria, de etappeplaats van vandaag. De rode N122 of een omweg van vele tientallen kilometers. We gaan voor rood. De route is schitterend met mooi uitzicht op besneeuwde bergen, windmolens, je blijft je verbazen. Er dendert alleen zo nu en dan een vrachtwagen voorbij. Alles heeft een prijs.
Vanaf de rivier de Ebro loopt de weg heel langzaam omhoog naar de Puerto del Madero van 1162 meter hoog. In mijn beleving is dit de langste klim uit mijn leven. Uiteraard eentje van niks, alleen erg lang. Boven sta ik dan op het hoogland van centraal-Spanje. De afdaling naar Soria op 1000 meter hoogte stelt niks voor. De weg golft een beetje met weer sneeuwbergen in de verte.
In Soria gaan we de rivier de Duoro over. We komen langzaam in Portugese sferen. Deze rivier draagt zijn water naar de Portugese stad Porto (waar Eiffel prachtige stalen bruggen heeft ontworpen). De tocht heeft ons nu al zuidelijker dan de noordgrens van Portugal gebracht en de regio Castilla y Leon grenst aan Portugal. Nog even en we zijn er. Maar eerst Segovia.
Vandaag 134 kilomter
