De Taag

Op de lange tocht naar het zuiden ben ik heel wat rivieren overgestoken. De meeste waterwegen in het westelijk deel van West-Europe stromen namelijk oost-west naar de Atlantische Oceaan. En op weg naar het zuiden heb ik vandaag de laatste van de grote namen bedwongen. De Tajo ofwel de Taag, de langste en beroemdste rivier van het Iberisch Schiereiland. En de oversteek was midden in de Extremadura het gebied dat zich rond Cáceres in alle pracht laat zien. Woest leeg, beetje groen en mooie weiden vol gele, witte en paarse bloemen.

De passage van de Taag was niet echt ingewikkeld. Ik volg de zo goed als verlaten N630 die na de 470 meter Puerto de los Castaños afdaalt, de vallei van de Taag in. Fotograaf Frank maakt de foto bij het bordje, daar heb ik toch iets mee. Inmiddels zijn er foto's van de Maas, Seine, Loire, Garonne, Ebro, Duoro en nu ook de Taag. Wat een collectie, maar dit terzijde.

Hier is eind jaren zestig werkelijk een enorm stuwmeer gebouwd, een van de grootste kunstmatige waterlichamen van Spanje en Europa. Frank vindt de weg langs het meer van Alcántara een van de mooiste stukjes van de tocht. "De combinatie van rust, mooie bruggen en dat er geen toerisme is. Ze laten het gewoon." Inderdaad er is niks, geen parkeerplaats met een mirador, geen café Taag-zicht of zoiets. Ook wel mooi. Frank stopt midden op de brug voor een foto. Niet gevaarlijk, er zijn hier nauwelijks auto's. Die rijden over de snelweg een paar kilometer verderop.

Het is adembenemend om in de leegte en droogheid van Extremadura ineens het enorme waterlichaam de zien opdoemen. De dam, er wordt stroom opgewekt, kan ik niet zien, die ligt ver stroomafwaarts. Veel dalen van riviertjes die hier in de Taag uitmonden, zijn ook ondergelopen. De tocht voert wel vijftien kilometer langs het water. In het midden is een huisje te zien dat op een eiland staat, vermoedelijk stond het vroeger op een heuveltop.

De verkeersbrug over de Taag valt niet zo op, de spoorbrug van de hogesnelheidslijn van Extremadura is dat wel. Fonkelnieuw, maar nog geen treinen. Het traject is nog niet klaar, dat wordt ergens in 2030, als er snelle treinen gaan rijden tussen Madrid en Badajoz en Lissabon. Maar goed dat ik niet even heb staan wachten op een passerende trein. Er loopt ook een enkelsporige lijn tussen Cáceres en Plasencia, maar ook daar geen treinen. Wel een rood sein, dus ze rijden wel. Iets van vier per dag, zegt de dienstregeling.

Het is weer genoeglijk fietsen door deze uithoek van Spanje. Veel verkeersborden maken me lekker met het woord Portugal, het is dichtbij. Ik ben nu ten zuiden van de Taag, het einddoel ligt in de Portugese provincie Alentejo, dat zoiets als over de Taag betekent (gezien vanuit Lissabon dan). We zijn er bijna.

Vandaag 90 kilometer, bijna op 90 procent.