Prettig gezelschap in weer en wind
Een van de leuke dingen van rare fietstochten zijn bijzondere ontmoetingen. Op dag 2 van de tocht naar Portugal is het raak. De Vlaamse Ann is net als mijn broer en ik onderweg naar Luxemburg. Ze haalt ons in en we haken aan. Tijdens het kletsen we hielden elkaar uit de wind. Want waaien deed het vandaag in de Ardennen met windstoten soms van kracht 9.
De dag begint warm, maar liefst 16 graden dus korte broeken weer. Maar dat is te optimistisch. Van de beloofde warme dag in het oosten komt in België helemaal niets terecht. De temperatuur zakt op een gegeven moment tot onder de 5 graden, maar met goede kleren is dat geen groot probleem.
Ann kruist ons pad na ongeveer 20 kilometer. Ze is een stoere vrouw die niet opkijkt van een kilometertje meer of minder Ze moet ongeveer dezelfde kant op maar het fietspad de Vennbahn die wij gaan volgen, kent de Vlaamse niet. "Leuk", zegt ze. "Zo leer ik van Hollanders wat meer van mijn eigen land." En het fietspad is echt leuk, maar overal herinneringen aan het spoorverleden, zoals koffiebarretjes in oude wagons, bruggetjes, tunneltjes en nog veel meer.
De fietsijver van Ann is onbeschrijfbaar. De voormalige topzwemster (vlinderslag) vertelt over de tochten naar Santiago, trainingsritten op Mallorca, het beklimmen van de Teide op Tenerife, plannen om door de midzomernacht zon te gaan fietsen in Finland. Ze reageert enthousiast op ons plan. Niet van leuk, maar niet voor mij, maar echt enthousiast. Ze vindt het geweldig dat de twee broers van in de zestig dit samen aandurven.
Ik kan ook wat tochten in de strijd gooien, zoals de solotocht naar de Noordkaap en het jaartje fietsen Down Under met Tim. Frank vertelt met graagte over zijn tocht alleen zeven jaar geleden naar zuid-Portugal. Kortom de kilometers schieten voorbij en de pauzes met koffiedrinken zijn aangename momenten om wat dieper door te praten. Ann en Frank weten veel van het werken met ex-gedetineerden en dat schept een band.
Wij zijn op weg naar Troisvierges in Luxemburg, zij gaat met manlief en haar twee kinderen wandelen in het Müllertal (Petit Suisse) in Luxemburg, nog een dertig kilometer verder. En ze was die dag al om zes uur vertrokken uit een plaats in de buurt van Hasselt. Van enig spoor van vermoeidheid is niets te merken al verstopt ze zich regelmatig achter mijn rug om wat krachten te sparen. Ze vertelt over voeding, vermogens, VO2-max en het fietsen voor pink ribbon om geld in te zamelen onderzoek naar borstkanker.
En ik kachel door. Meestal is tegen de wind in fietsen niet zo leuk, maar nu accepteer ik mijn lot als een zen en geniet van de omgeving. Een geweldig gevoel is dat. In Troisvierges hadden de vrouwen al weer kamp opgeslagen deze keer in het gezellige hotel Lamy, even buiten het dorp. De tafel in het café van het hotel was voor de hele avond gereserveerd. Gezellig. Weer 130 km verder en bijna al 10 procent in de pocket.
