Blaffende honden
Honden, trouwe viervoeters. Jaja. Op de fiets heb ik er een bloedhekel aan. Als ze kunnen dan rennen ze me luid blaffend achterna mogelijk om hun tanden te zetten in mijn goed getrainde kuiten. Gelukkig zitten in Frankrijk de meeste honden achter een hek en kunnen ze het erf niet af. Incidenten zijn tot nu toe uitgebleven, maar wat is dat toch met die beesten.
Elke fietsdag hoor je ze, ook vandaag tijdens een mooie zondag door de Creuse. Je nadert een boerderij op een rustig landweggetje en daar beginnen vaak honden woest te blaffen. Vlug scannen of het hek dicht en de afrastering in orde is. Dan kun je er langs. Ook als een hond los loopt en de eigenaar te zien is. Dan loopt het goed af. Alleen in Luxemburg is broer Frank een keer belaagd door een loslopend beest. Hij loste het goed op. Maar fijn is anders om steeds door een muur van hondenherrie te rijden.
Sinds vorig jaar zit de schrik bij mij er goed in. Tijdens een tocht in Italië holden meerdere keren de beesten op me af. Alleen een felle sprint (niet mijn sterkste kant) voorkwam ellende. Of een goed gemikte plens water uit de bidon wil ze ook tot bedaren brengen. Het ergste vorig jaar was een hond die achter een kruising een weg bewaakte. Erlangs of niet? De wegwerkers reageerden laconiek. "Durf je er niet langs dan neem je toch een andere weg." Ik durfde het niet aan en reed om.
Op internet wemelt het van de tips hoe te handelen als er geen hek staat tussen jou en hond en de eigenaar in geen velden of wegen te bekennen is. Met lage toon schreeuwen, stenen gooien (als je die zo snel bij de hand hebt), stilstaan en wachten tot de hond tot bedaren is en dat soort dingen.
Deze toch heb ik geen zin in honden-gezeur, dus bij de bagage zit een hondenpieper. Dat apparaat geeft een hoge pieptoon af die wij niet horen, maar honden wel. Ze zouden ervan schrikken en het hazenpad kiezen. Het apparaatje zit in een zakje in mijn shirt. Of het helpt dat weet ik niet, de vechtmachine met vier poten moet binnen gehoorsafstand zijn (meter of zes) en uiteraard niet doof zijn. Gelukkig nog niet nodig gehad.
Behalve de blaffende honden, is de tocht op deze zondag mooi en rustig, maar wel erg heuvelachtig. Er loopt bijna geen meter recht dit is een goede oefening voor de Pyreneeën. Hoogtepunten zijn er niet, het is gewoon lekker fietsen. Hoogtepunt: nou ja. We passeren ergens, toevallig bij een fietsbord het 1000 km-punt van de tocht. De vaart zit er nog steeds in.
Wel slaat de schrik er even in bij het fietsteam. De achillespees van Frank is behoorlijk opgezet en doet pijn. Frank heeft de zaakjes goed op orde en belt een bevriende huisarts én een fysiotherapeut. Rustig doorfietsen kan. Gebruik wat sporttape, lichtere versnelling. wat ibuprofen en de voet niet overstrekken. Het gaat goed. Zonder problemen bereikt het fietsduo Saint Leonard de Noblat (de plaats waar wielerlegende Raymond Poulidor is overleden). Er hangt een groot spandoek aan de gevel van een huis. Mooi die Fransen met hun tour en hun tourhelden.
Vandaag weer 120 verder, dik in de 1000 inmiddels
