De Betuwe van Spanje
Het binnenland van Spanje ken ik niet goed. Ik ben vaker aan de kust geweest, Barcelona of Malaga, of in Madrid, maar het echte Spanje nee. Dat maakt deze tocht superleuk. Allemaal nieuwe dingen. Ik had me allerlei voorstellingen gemaakt van de landstreek Extremadura. Dat is toch het einde van de wereld. Daar wil je toch niet dood gevonden worden. Als je de naam vertaalt dan wordt het iets als extreem moeilijk.
De tocht van vandaag gaat naar dat gebied. Op de zoveelste puerto, nu de Puerto de Tornavacas van 1275 meter, ligt de grens. Maar hier geen dor en verlaten landschap. Niks extreems, integendeel een lieflijke vallei van de rivier de Jerte ontvouwt zich vol met groen. Met als belangrijkste product: kersen. Die verwacht je in een mild klimaat als Nederland, met veel regen. Hier dus ook, maar ik rijd door een van de natste gebied van Spanje. Er valt gemiddeld meer regen dan in Nederland. Welkom in de Betuwe van Spanje.
Op de pas is een uitzichtspunt ingericht dat op deze zaterdag de nodige bezoekers trekt. Het uitzicht is fraai, de lucht is helder. Een stuwmeer 40 km verderop is zichtbaar, net als de rechte weg van gisteren. Een zicht van meerdere tientallen kilometers. En overal kersenbomen dus.
Als de bomen bloeien dan is de vallei vergeven van de bezoekers. Eerst dragen de kersenbomen bloemen in het lage deel van de vallei en hoe hoger hoe later. De bloeitijd is eind maar/begin april, dus dat gaan we missen. De beschrijvingen zijn dat de vallei dan helemaal wit is van de bloesems, van de volgens de toeristenfolders anderhalf miljoen tot twee miljoen bomen. Het lijkt dan dat alles onder een dikke laag rijp zit. Zelfs op foto's is het indrukwekkend.
Voor het bloeien zijn we te laat en voor de oogst te vroeg. Toch rijdt het heerlijk door de vallei, die helemaal in het teken staan van de kers. Er is ook een kersenmuseum. Overigens lijkt het landschap meer op dat van Kroatië, dan van een troosteloos gebied. Trouwens de naam Extremadura heeft niets te maken met extreem hard, maar dit gebied was lange tijd de "extreme" grens van het Christendom tijdens de Reconquista. Dat is de periode van meerdere honderden jaren, waarin de christelijke koninkrijken de Moren wisten te verdrijven van het Iberisch schiereiland (dank je wel Wikipedia).
Terug naar wat we zien: het water stroomt er overvloedig, de bergbeken klateren, het is er groen. Het lijkt ook wel op Zwitserland maar dan met Spaanse huizen. Hoe dan ook, het is weer super fietsen. Tot bijna het einde. Ineens regen, bliksem, donder, hagel. Niet erg, zo ben ik een beetje solidair met de Nederlanders die al weken hondenweer hebben.
Vandaag 85 kilometer, het doel komt bijna in zicht.
